De radioloog-seneloog en verantwoordelijke voor de beeldvorming in de Chirec-ziekenhuisgroep werd zelf getroffen door borstkanker.
“De gezondheidscrisis kwam voor mij op een bijzonder ogenblik, tijdens een chemotherapiekuur. Ik werd opgespoord in het kader van een klinische studie die we zopas opgestart hadden, een studie die de meerwaarde wilt aantonen van screening op basis van individuele risicofactoren eerder dan alleen op basis van de leeftijd. Ik was de eerste die zich inschreef! En dankzij dat onderzoek werd de diagnose onmiddellijk gesteld. Ik bleef er kalm bij, ik was goed omringd”, zegt dr. Veronica Mendez-Mayorga.
“Ik werd al snel behandeld door een multidisciplinair team dat mij kon geruststellen. Ik had er alle vertrouwen in, niet alleen omwille van het professionalisme van het team, maar ook omwille van de kwaliteit van de behandelingen die een behoorlijk perspectief boden. Er was kans op genezing. De meeste kankers die tijdig opgespoord worden hebben overigens een goede prognose.”
“Bovendien zou ik deze ziekte leren kennen door aan de andere kant te staan”, aldus de radioloog-senoloog. “Het gaf me een andere kijk op borstkanker. Ik verwachtte veel van de fysieke en psychologische ondersteuningsstructuren, zoals aangeboden door de Re-Source vereniging. De paradox is dat ik er helaas niet ten volle van kon gebruik maken.”
“Voor covid was ik erg omringd door mijn man, mijn familie, mijn vrienden, Re-Source … Maar van zodra de ophokplicht van kracht was, werd de hele bevolking gedwongen aanbevelingen op te volgen en afstand te houden. Dit was des te belangrijker voor risicopersonen, zoals oncologische patiënten, die nauwlettend werden gevolgd. Onze sociale en fysieke contacten werden geminimaliseerd. De verpleegkundigen deden duidelijk hun best om ons te omringen, maar we hadden geen toegang meer tot een fysiotherapeut, een psycholoog of andere zorgverstrekkers. Persoonlijk kon ik niet eens fysiek contact hebben met mijn oncoloog, ik kon niet worden benaderd, aangeraakt, en ik was gefrustreerd dat ik niet kon dialogeren zoals bij een traditioneel consult.”
Geen visueel en lichamelijk contact
Het ziekenhuis zette wel snel alternatieve middelen in om oncologen te kunnen bereiken. “Oplossingen als Zoom en WhatsApp zijn goed, maar vervangen het echt contact niet. Maar ik moest me aanpassen, net zoals alle andere oncologiepatiënten. Of ik eenzaam was? Een beetje. Ik miste visueel en fysiek contact met anderen, zoals mijn oncoloog, mijn fysiotherapeut, het hele medische team, … Ik kon niet profiteren van massages, revalidatiesessies, en ga zo maar door. Aanraken, zien horen en spreken maken ook deel uit van de genezing en als kankerpatiënten werden we er gedeeltelijk van beroofd.”
Nog meer appreciatie
“Wat ik geleerd heb van deze vreemde ervaring? Ik ben iemand die heel positief en veerkrachtig is. Ik zeg tegen mezelf dat dit een extra troef is, dat ik geluk had met een snelle en doeltreffende screening en diagnose. Ik zal nog meer empathie hebben voor mijn patiënten. Ondanks mijn dertig jaar ervaring heb ik er veel van geleerd. Vandaag weet ik dat deze ziekte ons treft in lichaam en in geest en dat de ziekte ons leert om veel dingen in het dagelijkse leven in perspectief te plaatsen.”
“Door aan de andere kant van de behandeling te staan, kon ik de vriendelijkheid, de aandacht en de bekwaamheid van het medisch personeel en het medische team in een bijzonder moeilijke context nog meer waarderen.”
